Una bolsa de deporte; en su interior un fotómetro y una cámara de medio formato. Pueden parecer pocos recursos, pero no lo son cuando la pasión y el compromiso de quien los gestiona son infinitos. Además, ahora sabéis que fue material más que suficiente para cumplir un sueño.
En el camino un tesoro en China. Era necesario un relevo, un compañero, otro soñador incansable a cargo de la tripulación, una amistad en definitiva.
¿Dónde queda entonces la fotografía? Tal vez sea sólo un excusa, porque esto “esto va de otra cosa…”
Maestro es una palabra muy bella que nos define, porque nos apasiona enseñar tanto como aprender. Nos une la creación, la diversión, el juego, también emocionar y ser emocionados.
Látigos, excusas, piscinas (unas veces llenas y otras vacías) a las que lanzarse de cabeza, pasarlas canutas, exprimir la vida y disfrutarla, respeto, libertad, generosidad… en fin, este encuentro va… de otra cosa.
Kirol-poltsa bat. Barruan fotometro bat eta formatu ertaineko kamera bat. Baliteke baliabide gutxi izatea, baina ez dira hala, horiek kudeatzen dituen pertsonaren grina eta konpromisoa etengabeak direnean. Gainera, orain jakin badakizue material nahikoa izan zela ametsa betetzeko.
Bidean altxor bat Txinan. Beharrezkoa zen ordezko bat, kide bat, beste ameslari porrokatu bat, eskifaiaren ardura hartzeko,azken finean, lagun bat.
Non geratzen da argazkilaritza, orduan? Aitzakia izango da, agian, izan ere, honakoa “Honakoa beste kontu bat da…”
Maisu zehazten gaituen hitz ederra da, oso gogoko baitugu irakastea zein ikastea. Sorkuntzak batzen gaitu, jostaketak, jolasak, baita hunkitzeak eta hunkituak izateak ere.
Zartailuak, aitzakiak, igerilekuak (batzuetan gainezka, hutsik bestetzuetan) non buruz jaurti, gorriak ikusi, bizitza zukutu eta gozatu, begirunea, askatasuna, eskuzabaltasuna, hitz batez, topaketa hau… beste kontu bat da.
©Juanan Requena.
KOLDO MENDAZA
Decidí ser fotógrafo primeramente por la atracción que me producía el medio y la magia de obtener imágenes de una manera tan…¡sorprendente! Una simple cajita creaba y ordenaba un horizonte de sorpresas enorme y complejo.
Yo miraba a través de la ventana del visor, y tras hacer “click”, algo se producía en la película. Los recuerdos, las experiencias, la vida quedaba atrapada en el fotograma en espera de su revelado.
Después el hacer fotografías me sirvió para mucho más. Para vivir, para conocer gente, para viajar, para ganar algún que otro concurso, para exponer, para expresarme…
Desde el 2001 compagino las ganas de hacer fotos con las de que otros hagan fotos, y por ello doy clases de fotografía en la Escuela de Artes y Oficios de Vitoria.
Es ahí, en la escuela, donde en compañía de Piko y de Juan intento que esto tan divertido de hacer fotos se propague a cuanta más gente mejor.
Argazkilaria izatea erabaki nuen, batez ere, argazkilaritzak sorrarazten zidan liluragatik eta irudiak era harrigarri horretan eskuratzeak pizten zidan magiagatik. Izan ere, kutxatxo soil batek sortu eta antolatu dezake ezustez beteriko etorkizun erraldoi bezain konplexu hori.
Bisorearen leihotik begiratzen nuen, eta klik egin ondoren, zer edo zer gertatzen zen pelikulan. Oroitzapenak, bizipenak, bizitza fotograman harrapatuta geratzen zen, errebelatuaren zain.
Geroztik argazkiak egitea oso baliagarria izan zait. Bizitzeko, jendea ezagutzeko, bidaiatzeko, lehiaketaren bat irabazteko, erakusketak egiteko, barnekoa adierazteko…
2001. urtetik argazkiak egiteko gogoa partekatzen dut besteek argazkiak egiteko duten gogoarekin, eta, hori dela-eta, argazkilaritza klaseak ematen ditut Gasteizko Arte eta Lanbide Eskolan.
Bertan, eskolan, Pikoren eta Juanen laguntzarekin, saiatzen naiz argazkigintza ahalik eta jende gehienera irits dadin, oso dibertigarria baita.
PIKO ZULUETA
Llevo el veneno de la fotografía en las venas desde jovencito y con el paso del tiempo he descubierto que no existe, ni existirá, antídoto que lo cure.
Lo que empezó como un descubrimiento o un juego, se ha convertido en mi pasión y por suerte también en mi profesión. Soy profesor de fotografía y cada día me esfuerzo para transmitir mis conocimientos, pero sobre todo, para contagiar a los alumnos el veneno de la fotografía del cual no podrán desprenderse nunca.
Paralelamente desarrollo mis proyectos personales. El tempo lento, la cámara de placas y las cámaras oscuras me acompañan en ese fascinante camino de búsqueda y disfrute que es la fotografía.
Argazkilaritzaren pozoia zainetan daramat gaztetatik, eta, denborak aurrera egin ahala, ohartu naiz ez dagoela eta ez dela egongo hura sendatuko duen antidotorik.
Aurkikuntza edo jolas bezala hasi zena, pasioa bihurtu zait, eta, zorionez, lanbide ere bihurtu zait. Argazkilaritza irakaslea naiz, eta egunero saiatzen naiz ikasleei nire ezagutzak helarazten, baina, batez ere, saiatzen naiz ikasleei argazkilaritzaren pozoia txertatzen, gainetik sekula kendu ezingo dutena.
Aldi berean, nire proiektu pertsonalak garatzen ditut. Denbora motela, plakazko kamera eta kamera ilunak bidelagun ditut argazkilaritzaren bide zoragarrian, bilaketaren eta gozamenaren bide horretan.
Deja un Comentario